ستاره مشهور و خاطره ساز سینما 52 ساله شد +تصاویر

رکنا: سلمان خان ستاره تمام نشدنی سینمای هالیوود امروز شمع تولد 52 سالگی خود را خاموش خواهد کرد.

سلمان خان ستاره مطرح سینمای بالیوود 27 دسامبر 1965 در شهر "ایندور" هندوستان به دنیا آمد. وی در خانواده ای کاملاً هنری به دنیا آمد. پدر سلمان، سلیم خان یکی از مشهورترین بازیگران و فیلمنامه نویسان هندوستان بود و همین باعث شد تا سلمان از همان ابتدا با ساختار سینمای بالیوود آشنا شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سلمان خان در سال 1988 بازیگری را با بازی در نقش فرعی فیلم "Biwi Ho To Aisi" ساخته "جی کی بهاری" به سینما قدم گذاشت.

وی اولین موفقیت تجاری خود را مدیون اولین همکاری اش با سورج در سال 1989 در فیلم «منه پیار کیا» می‌داند. سلمان توانست جایزه بهترین بازیگر مرد تازه‌وارد را برای این فیلم به دست آورد و همچنین فیلم موفقیت‌های زیادی را در خارج از هند کسب کرد و در کشورهای مختلفی از جمله اسپانیا نیز اکران شد و پر فروش‌ترین فیلم دهه 80 بالیوود لقب گرفت.

همین امر موجب گشت تا سلمان در فیلم‌های متعددی درخشیده و جوایز فراوانی را کسب کند. «ساجن» در سال 1991 و «هم آپ که هه کُن» در سال 1994 و «کارن آرجون» در سال 1995 و «پیار کیا تو درنا کیا» در سال 1998 و «هم سات سات هه» در سال 1999 از جمله آثاری هستند که سلمان خان با آنها ورود موفقی در بالیوود برای خود ثبت کرد.

او پر فروش‌ترین فیلم‌های سال‌های 1991، 94، 98، 99، 2005، 2010، 2011 و 2012 را در کارنامه خود دارد که هیچ بازیگری در این صنعت تا به حال نتوانسته است که هشت سال پر فروش‌ترین فیلم‌ها را دارا باشد. همچنین از سال 2010 به بعد او هیچ فیلم شکست خورده‌ای در کارنامه خود ندارد.

وی همواره جزو برترین، پرفروش ترین و محبوب ترین بازیگران مرد سینمای بالیوود شناخته می شود. این در حالی است که در آستانه گذر از 50 سالگی سلمان خان همچنان رکورد فروش در سینمای بالیوود را جابجا می کند.

سلمان خان در سال 2015 با فیلم "سلطان" به بالیوود آمد و توانست تمامی رکوردهای فروش در تاریخ سینمای بالیوود را از آن خود نماید. فیلمی که در آن سلمان در نقش یک کشتی گیر ظاهر شده و از اعلام آمادگی جسمانی خود در این سن خبر می دهد.

بازیگر کهنه کار سینمای بالیوود انگار قصد پیر شدن نداشته و همچنان در نقش اول تمامی فیلم ها حضور پیدا می کند.

علاوه بر فعالیت های سینمایی، وی در بخش های مختلف دیگری نیز فعالیت دارد که از آنها می توان به "تشکیل کمپین حمایت از کودکان"، کمپین "انسان بودن" و کمپین "آزاد کردن زندانیان مالی" اشاره کرد.

سلمان خان تاکنون در بیشتر از 110 فیلم به ایفای نقش پرداخته و توانسته 15 بار جوایز مختلف سینمای هندوستان را از آن خود کند.

 

وی علاوه بر اکران شش فیلم در سال نو، هم اکنون بازی در چهار فیلم تازه را پیش رو داشته و بهار سال آینده میلادی با سه فیلم به سینمای هندوستان باز می گردد.

 

منبع: رکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۲۸۷۲۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه شهرت و پایانش رنگ کهنگی نمی‌گیرد/ ترس‌ و تردیدهای یک ستاره

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجراهای خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روزها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آنهایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضاهای طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزدهای وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آنها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویاهای او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردیدهای یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بارها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

کد خبر 6097465 آروین موذن زاده